Τα έθιμα για την 25η Μαρτίου δε λείπουν από την Ελληνική λαογραφία.
Σε πολλά μέρη την υποδέχονται με τραγούδια και με κωδωνισμούς επιδιώκοντας να εκδιώξουν τα ερπετά.Οι νοικοκυρές ζυμώνουν μικρές πίτες και βάζουν σε μια απ’ αυτές ένα νόμισμα, για να το βρει ο τυχερός, όπως στην Πρωτοχρονιά.Οι μελισσοτρόφοι πρωτοβγάζουν τις κυψέλες στο ύπαιθρο, οι κτηνοτρόφοι μετακινούν τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά στα ορεινά μέρη.
Αλλά το βασικό έθιμο που καθιερώθηκε αυτή τη μέρα είναι ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η Εκκλησία επέτρεπε στους πιστούς να φάνε ψάρι μόνο δύο φορές, του Ευαγγελισμού και την Κυριακή των Βαΐων.
Π
ρώτοι πάστωσαν μπακαλιάρο οι Βάσκοι, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και τον ονόμασαν «ψάρι του βουνού», ενώ στη χώρα μας, ήρθε τον 15ο αιώνα και στο ελληνικό τραπέζι μπήκε κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας.
Οι Έλληνες ως θαλασσινός λαός αγαπούσαν πάντα το ψάρι, αλλά στα δύσβατα ορεινά ήταν αδύνατο να το προμηθεύονται φρέσκο. Έτσι, ο παστός μπακαλιάρος που δε χρειάζεται ψυγείο, ήταν η εύκολη και φτηνή λύση.
Για αυτό εκτός από τηγανητό με σκορδαλιά, οι άνθρωποι της υπαίθρου έχουν αναπτύξει πολλούς τρόπους για να τον μαγειρεύουν, όπως πλακί, τσιλαδιά, με χόρτα, ψητό στο φούρνο κ.ά.
